دارد نـشـانـه از حـــرم بــی نـشـانـه ات          تـشیـیـع مـخـفـیــانـه و دفـن شـبـانـه ات

باب تو بـاب وحیِ درِ رحـمـت خـداست          چون شد که قـتـلـگـاه تـو شد آستـانه ات

نه در اُحد، نه در دل صحرا، نه در بقیع          حتی تو حـق گـریـه نـداری به خانه ات

از خـیـمـه هـای سـوختـۀ کـربـلا گـذشت          آن آتــشـی کـه سبـز شد از آشـیـانـه ات

در پـیـش چـشـم فاتـح بـدر و اُحـد زدنـد          گه بـا غـلاف تـیـغ و گهی تـازیـانـه ات

حق داشتی خمیـده شوی چون هـلال ماه          ای کوه غصه های علـی روی شـانه ات

صد بار جان فـشاندی و در یاری عـلـی          دیـدنـد بـاز جـانـب مـسـجـد، روانـه ات

ای حامی عـلی که گمان داشت شوهرت          با دست خویش دفـن کنـد مـخـفـیـانه ات

وقتی که دست خـصـم به رویت بـلند شد          افــتــاد لـــرزه بـــر بــدن نــازدانــه ات

میثم سـراغ قـبـر تو را می‌گـرفت و دیـد          در قـلـب او بــود حــرم بـی‌نــشـانـه‌ات